Αυτό το κείμενο το γράφω λίγες μέρες αφότου επέστρεψα από τις δικές μου διακοπές που για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν και λίγες. Επειδή όμως είναι αρκετά τα χρόνια στην πλάτη μου κι επειδή δεν αποφάσιζα πάντα εγώ για τον χρόνο μου, μπορώ να πω πως στην ενήλικη ζωή μου έχω κάνει διακοπές από δύο μήνες μέχρι δύο μέρες. Στη δεύτερη περίπτωση προφανώς ούτε ξεκουράστηκα ούτε χαλάρωσα ούτε ταξίδεψε πουθενά το μυαλό μου. Οι διακοπές είναι χρήσιμες για όλα αυτά όμως και για κάτι παραπάνω. Για να σου δώσουν την ευκαιρία να δημιουργήσεις μια καινούργια αρχή.

Είναι δυνατόν όμως να περιμένουμε μετά από 365 μέρες δουλειάς, άγχους και αγωνίας ότι ένα 7ημερο ή 15ημερο μπορεί να μας αλλάξει τη ζωή; Ότι είμαστε πιεσμένοι όλο τον χρόνο αλλά αυτή τη μία και μόνη εβδομάδα εκτός σπιτιού θα λυθούν ως δια μαγείας όλα μας τα θέματα, θα πατήσουμε ένα μεγαλοπρεπές pause στη δύσκολη ζωή μας και θα χαλαρώσουμε σαν να μην υπάρχει τίποτα ανάμεσα σε εμάς και την ευτυχία; Αλήθεια, το πιστεύετε; Μήπως λοιπόν έχουμε υπερεκτιμήσει τις διακοπές σε τέτοιο βαθμό που στο τέλος είναι αναπόφευκτη η ματαίωση που νιώθουμε; Μήπως γι αυτό επιστρέφοντας εξακολουθούμε να νιώθουμε κουρασμένοι, πιεσμένοι και αγχωμένοι και δεν ξέρουμε γιατί;